Hep onu koruma içgüdüsü ile yaşadığımı fark ediyorum şimdi. Sanki dünyanın bütün kötülüklerinden korunması gereken bir çocuk gibiydi benim için. Bu yönde bir katkım oldu mu? Bilmiyorum inanın, ama hep bir koruma içgüdüsü taşıdığımı biliyorum. Hele yaşamının son yıllarında. Bazen içim öyle çok acırdı ki, gözlerine bakamazdım kendime duyduğum utançtan. Daha çok birlikte olabilirdik, daha fazla şey paylaşabilirdik. Ah! Keşke…