Oğlumun okuluna ilk adım attığımızda, Down sendromlu çocuklar açtı bize kapıyı. O an yaşadığımız dünyanın kapılarını kapattık ve yeni bir dünyaya adım attık. Yeni yürüyen bebekler gibi tedirgin, heyecanlı, sağa sola çarpar gibi yürüdük okulun koridorlarında ve bu an benim için hayatımın dönüm noktası oldu. "Yazmalıyım" dedim! Benim gibi olan annelere yardım etmek istedim. İnsan yeni bir dünyanın kapısını aralayınca kendisini yalnız hissediyor. Çare ve çaresizlik arasında sıkışıp kalıyor. Tutunacak el, sığınacak bir liman arıyor. Ben de o kapıdan bakan tedirgin gözlerle, içeriyi gözleyen annelere ve çocuklarına ellerimi uzattım. Kim ne der diye düşünmedim hiç. Eğer düşünürsem kaybolur gider, çocuklarımı da kendi yalnızlığımda hapsedebilirdim. Herkesin kendince sorunları var ve Yaradanın izni ile çözümleri de olur elbet.