Sırtımı dayıyorum duvarlarına ve gözlerim perdesi açık pencerende, dolar ağzıma en mahremsiz küfürler,
kendimden geçip avazım çıktığı kadar dilenircesine. Bizi saklayan aynaları kırıyorum içimde, seni kaybetmenin korkusuyla düşüyorum yolun ardına, kalbinin izini sürüyorum yalınayak ve kalbine iz oluyorum beni kendinde bulursun diye. Öyle güzelsin ki seni beslediğim içimde, mucize toprağım kadar anlamlı, anlamını yitirmemiş yollar kadar yorgun ve hiç yaşanmamış yıllar kadar özlemimsin.