Her yolculuk bir umuttu,  ancak umuda açılan yolların, yol hikâyelerinin hepsi güzel sonuçlanmazdı. Hayat herkese bu kadar eşit ve iyi davranmayabiliyordu. Bazen acımasız ve hazin yaşanıyordu! 

Menziline erişemeyen yol yorgunu bir yolcu yüreğini avuçlarında ne kadar taşıyabilirdi? İçinde yaşadığımız evrenin bu kadar acımasız, bu kadar vicdansız olacağını kim bilebilirdi?  Ama üzülüp kırılsan da, kahretsen de yarım kalan hikâyenin, özlem ve düşlerin, umutların peşinden gitmekten başka yol da yoktu. 

Sürgünlük zor zanaattı. Sürgünlük ayrılıktı, dışlanmaydı, hasretlikti. Sisli ve gri bir sonbaharda pencereden dışarı bakıp ülkeni, toprağını, anneni, babanı, kardeşlerini ve yol yoldaşlarını özlemekti. Her gece yastığa başını koyarken bir gün ülkenize döneceğiniz hayalini kurmaktı...