Hayatın içinde hayata selam yollamalı. Hayata “Merhaba!”, hayata “Günaydın!” demeli. Hayatı sevmeli, pozitif bakmalı hayata. Hayata zaman ayırmalı. Bu hayatın geçiciliğini, faniliğini unutmamalı. Asıl hayatın öteki tarafta olduğu, akıldan çıkarılmamalı.  Kâinatta, madem dünyada hayat var, madem dünya boşlukta uçuyor; biz de uçarken “Nereye gidiyoruz?” sorusu anlam kazanıyor. Dünya çok yaşlı; her an hayata gözlerini yumabilir. Allah rahmet eylesin… Gözümüzü bu sefer yeni bir hayata açmalı.  Hayat, her şeye rağmen güzel ve yaşanmalı. Bir gün bütün ağlayan yüzler gülecek. Şüphesiz, inşallah. Yaşamak zor da olsa; ruhumuzda, bedenimizde depremler de artçılar da olsa… Yaşamaya devam. Deprem değil, insan yıkar bizi. Yıkıyor ve yakıyor insanoğlu!  Biraz yavaşla… Dur!