Küçük bir çocuk gibi köşeye oturup, inatla ve de avazım çıktığı kadar “ÖZLEDİM, ÖZLEDİM, ÖZLEDİM diye saatlerce ağlayasım geliyor. Sen gittin gideli içimdeki darlık bazen daha da şiddetleniyor. İşte o anlarımda mektupların imdadıma koşuyor. Senden bir soluk, bir nefes olan mektupların canıma can, nefesime nefes oluyor. Sensizliğe mahkûm gönlüm her mektubunla kanatlanıyor.