Yağmurun sicim gibi yağdığı o gece; sanki gök delindi, yer yarıldı öyle ki mezarların üzerindeki toprak kımıldandı da kabristanda yatanlar dirilecek sanıldı.  Köpekler sabahlara dek uludu, kediler huzursuz debelendi. Yaşayan insanlar dışında bütün mahlukât olanları hissetti, hepsinin canı yandı da bir insanoğlu farkedemedi. Derinlerden duyulan iniltiler zemini çatlattı, çatlaklardan süzülen yağmur suları tâ arzın merkezine ulaştı.  Börtü böcek ne varsa toprakta hepsi kaçıştı, hepsi bir kenara çekilip tesbihe başladı.  Bir insanoğlu göremedi, anlayamadı nasıl bir felakete dûçar olduğunu. Çünkü, insan cahil ve zâlimdi, şükürsüz ve zikirsizdi.