Bu kitapta “Narsist”, “Erkek Ayşe”, “Kadına Dair”, “Benim Adım Namus”, “Erkekler Ağlamaz” ve diğer öyküler, gölgede kalmış hayatların fısıltılarıdır. Her satır, karanlığa sıkışmış bir nefesin, görünmez acılar içinde büyüyen umutların tanıklığıdır.        
“Erkekler ağlamaz” denildi, oysa her damla gözyaşı toprağa düşen bir tohumdu. Erkeklerin suskunluğu, kadınların sessizliğine zincir; kadınların çığlığı, toplumun kulaklarında yankısız bir boşluk oldu.
Gölgede Kalanlar, sadece kadınların değil, bir toplumun vicdanına tutulmuş aynadır. Burada anlatılanlar; paslı zincirleri kırmaya, unutturulan yaraları görünür kılmaya, susturulmuş sesleri göğe yükseltmeye yazılmıştır.
Bu sayfalarda acı bir ağıt değil, yavaşça kabaran bir isyan; yalnızca hüzün değil, karanlıktan sızan ışık da vardır. Her öykü, okuyana kendi yarasını, kendi suskunluğunu ve kendi cesaretini hatırlatır.
Gölgede Kalanlar, gölgeleri aşmaya çağırıyor.
 Hikmet Kızıl