Karışma zamanının ikinci haftası yağmurlu başlamıştı. Bedir Usta, gökyüzünün açtığını görünce Fırıncı Hamit`le kuşları saldı. Ancak o gün Elvan geri dönmedi. İkinci, üçüncü gün oldu yine gelmedi. Civardaki bütün kuşçuları arayıp sordu, lakin ortalıkta yoktu. Tutulmuş olabileceğine ihtimal vermek istemiyordu, şayet tutulursa artık kuşçuluğa veda etmesi gerekecekti. Hamit sabırla beklemesini tembihledi. Elvan çevik, kavi bir kuştu. Bundan önce de benzer durumlar yaşanmış, tam on birinci gün dama tünemişti. Belki başka beldelere gitmişti. Öyleyse mutlaka dönerdi. 
Yedinci gün oldu, dönmedi.
On birinci gün oldu, dönmedi. 
İki hafta geçti, dönmedi.
Yerle küs, gökle barışık kuşçular için toplanma yeridir Çardaklı Kahve. Mezat günü Urfalılarla dolar taşar. Kuş satanların, alanların ve meraklılarının sandalyeleri bellidir. Mâverdi gül suyu taşır gagasında, Küpeli gözlerini gezdirir salınan bir omuzda, Gölge atmacanın nefesiyle irkilir. Usta, şeğirdine kol kanat gerer. Çaylar içilir, kuşlar bölüşülür.
Gözleri her daim yukarıdadır kuşçuların çünkü göğe en güzel onlar bakar. Fatime Çeçen, kuş dilinde anlatıyor hikâyesini. Bizi has kuşçuların memleketine götürüyor: Urfa’ya. Pençelerine samimi öyküler bağlanmış kuşlar süzülüyor göğümüzde.