Prometehus: “…(kurtardım onları) Kahrolası batıştan Hades’in karanlığına,
Korkunç işkencelere katlandım bunun uğruna
Acınacak, seyredilecek haldeyim Ben, ölümlülere acıyan!
Koro: “Ölümlülere verdiğin büyük nimetti bu... .’’
Prometehus: “Evet, ve bundan başka, onlara ateşi veren bendim,
Koro: “Bu kısa hayatlı yaratıkların şimdi alev gözlü ateşi mi var?
Prometehus: “Öyle ve onunla tüm ustalıkları öğrenecekler... ’’
Fakat, ustalıklarla ilgili, alınan ateş en büyük belaya dönüşmüştü: hayvani unsur ve onun mülkiyet bilinci periyodik içgüdüyü kronik hayvanilik ve nefse düşkünlüğe dönüştürmüştü. İnsanlığın üzerinde ağır bir cenaze havası gibi asılı duran budur. Böylece özgür irade sorumluluğu ortaya çıkar.

“Ruhlarımızın parçası olan şey sonsuzdur,’’ diyor, Thackeray; ve hayatlarımızın şafağında olandan ruhlarımıza daha yakın ne olabilir? O hayatlar sayısızdır, ama bizi bu binlerce varoluş içinde canlandıran ruh özü ya da ruh aynıdır; ve fiziksel beyin, “kitap ve cildi’’, bir yeryüzü hayatı kapsamı içindeki olayları unutsa da, kolektif hatıraların büyük kısmı içimizdeki tanrısal ruhu asla terk edemez. Onun fısıltıları fazla yumuşak olabilir, sözlerinin sesi fiziksel duyularımız tarafından algılanan plandan çok uzak olabilir; ama yine de meydana gelmiş olayların gölgesi, gelmek üzere olanların gölgesi kadar kendi algısal güçlerinin içindedir ve hep onun gözü önünde olacaktır.