Bir karaltı çöktü üstüme ve aynı anda duyduğum kanat sesleriyle ayaklarım yerden kesildi. Kendimi bir anda gökyüzünde buldum. Kurtulmaya çalıştım ama koltuk altlarımdan pençeleriyle tutmuştu. Etime geçmişti tırnakları; acıdan kıpırdayamıyordum. Parlak derisi lacivert ve yeşil pullarla kaplıydı. Kanatlarının ve kuyruğunun uzunluğu kavak ağaçlarıyla yarışırdı. Bu hâlimle kartalın pençesindeki serçeye benziyordum. Bana ne yapacaktı? Beni buradan atsa köyün arkasındaki dağa taşa denk gelirim. Suya doğru gidip bıraksa bu yükseklikten deniz taş kesilir. İkisinde de kurtuluşum yok. Ama bunlar güzel ölüm şekli olur. Ben asıl parçalayıp yemesinden korkuyorum.

Zaman kaç ilmek atar yeryüzüne! İnsan kaç dünya taşır kalbinde! Korkular, şüpheler, şaşkınlıklar, zaferler bizi tehdit mi eder yoksa mutlak bir tehlikeden mi sakınırlar! Acımasızca üzerimize çullanan felaketleri hangimiz taşıyordu göğsünün içinde? Tahta bacağıyla dünyaya meydan okuyan kim! Yüzümüz biraz önce güzelleşti gördük aynada. Hayır ölmedik. Sürmeye devam ediyoruz atları. Bu yeryüzü avcumuza bırakıldığından beri ılık bir nefesle tekrar tekrar yeşerdi. Geriye Kalan Göz kaydetti her şeyi.  Metafor ve alegorinin yan yana yürüdüğü ilk öyküleriyle sağlam bir adım atıyor, Hatice Karaoğlan, edebiyat dünyasına. Kalemi de kahramanları kadar cesur. Hayır korkak! Hayır acayip, hayır kibirli. Hayır acımasız, hayır kederli. Hayır gözükara, hayır mûnis. Hayır şefkatli, hayır duygusuz. Hayır zalim, hayır bencil… Geriye Kalan Göz, kurgu çeşitliliğiyle okuyucuyu şaşırtırken kâh fantastiğin ışıltılı göğüne, kâh gerçeğin dingin kıyısına davet ediyor insanı.