Çağımızda bozulmalar, siyahlıklar, çürümüşlükler, Kur’an ve Sünnet’ten uzak yaşamak o kadar had safhaya vardı ki, insanlar gayrimeşru olan iş ve ilişkileri meşru görmeye başladılar. Anormallikler normalleşti. Sosyal medya bilgi çöplüğü haline geldi. Instagram’da yediğini, içtiğini paylaşan bir toplum haline geldik. Tıpkı, hayvanların konuşma yetileri olsaydı, sohbet konularının; ot, saman, yonca, arpa olması gibi; sohbet konuları yediğini içtiğini paylaşan topluluklara dönüştük.
Televizyon kanallarında din adına konuşanlar, genelde rivayet kültürü üzerinden din sunumu yapmakta, nasları referans almadan konuşmaktadır.
Yetki ve makam sahibi olan din adamları ise, “Birilerine dokunursam başıma iş açarım” endişesiyle olayların, meselelerin kenarında dolaşıp hakkı konuşmamaktadır. Görünüşte konuşur görünüp, aslında konuşmamak gibi bir şey…
Gerek ülkemizde “nas var” deyip, nassa aykırı kanunlarla yönetiliyor olmamız, gerekse İslâm âleminde Afganistan, IŞİD vs. ülkelerde İslâm dışı uygulamaların İslâm gibi gösteriliyor olmasının vermiş olduğu rahatsızlıklar, “Gerçeğin İzini Sürmek” kitabını yazmama sebep oldu.