Sermet Muhtar Alus, geleneksel İstanbul hayatına dair en önemli kaynaklardan biridir. Metinlerinde çocukluğundan itibaren ilgilendiği müziği, eski İstanbul hayatının ayrılmaz bir parçası olarak ele almış; konaklardaki müzik toplantılarından kahvehanelere, Boğaz’daki mehtap âlemlerinden düğünlere, marşlardan şarkılara, kantoculardan dönemin meşhur sazende ve hanendelerine varıncaya kadar İstanbul’un gündelik hayatında müziği her türlü unsuruyla konu edinmiştir.
Tanburi Cemil, Kemençeci Vasil, Kanuni Şemsi Hafız Sami, Kantocu Peruz, Hanende Karakaş, Mısırlı Udi İbrahim, Şekerci Cemil, Nasib Hanım, Sinekemani Nuri, ud yapımcısı Manol gibi 19. yüzyıl sonu ile 20. yüzyıl başında İstanbul’un müzik hayatında öne çıkmış isimleri tanık olduğu veya yakın çevresinden işittiği özellikleriyle kaleme almış; yazılarına bu isimlerin kendi çizdiği karikatürlerini eklemiştir.
Yazılarda hem müzik tarihi hem de eski İstanbul yaşayışına dair daha önce başka kaynaklarda anılmayan önemli ayrıntılar yer almaktadır. Udi Nevres’in uduyla dinleyenleri ağlatırken kendisinin de ağladığını, Udi Afet’in coşunca udu ensesinde çaldığını, Hanende Nedim’in Üsküdar’dan okuduğunda Cihangir’den duyulduğunu, laternanın piyanodan üstün tutulduğunu, bazı şarkıların bestelenme hikâyelerini ve daha birçok bilgiyi onun yazılarından öğreniyoruz.
Sermet Muhtar’ın eski İstanbul’un müziğini de duyurmak istediği yazıları ilk kez bu kitapla bir arada sunuluyor.