İnsanın iç acılarının toplamı nedense hep hüzün... İnsan hüzünleri biriktirdi mi, işte orda başlıyor yalnızlık... Güvenmek ve inanmak… Ben duyguların denizinde yüzmeyi öğrendiğimden beri, hayatı kelime kelime, cümle cümle anlamaya çalıştım. Bu anlamsız savaş, bu amansız boş verişlerime bir yenisini daha ekledi sadece...

Hikâyeler anlattım, yazdım, çizdim üstünü bazı kelimelerin. Ne akrebi dost bildim ne yelkovanı düşman... Zaman bazen merhemdi yaralarıma, bazen de tuz. Öyle yakın buldum ki, tuttum sözcükleri sevdim... Küçük hikâyelerim oldu, büyük duygularla yaşadığım. Özümü kaybedip yeniden bulduğum, emeksiz sevmenin olmadığı bu dünya da, siz hiç bir şey yapmasanız da bir şeyler dönüyordu. Ben dönen oldum, dönülen olma ümidiyle... Belki bir gün kıymet bilinir de, duyguların içinde kaybolduğumuza inanan birileri ellerini uzatırsa çıkarır yalnızlık denizinden. Farkında olmanın ağır yükünü insan tek başına kaldıramıyor...

Bunu en iyi gözyaşlarımızı silerken ve saklanırken anlıyoruz. Ben elma dersem çık, sobe dediğim de buldum seni...