“O’nu bana sorma gönül! Ne yapsa inandığın, yokluğuyla savaştığın, varlığından bi haber yaşadığın O’nu, bana sorma! Bilmez… Görmez… Duymaz… Anlamaz, bunca sevildiğini… Gönül,sus! Aptal olma!”

Gidersen; kumsalda bıraktığın ayak izleri kalır senden geriye…
Uçurumun kenarından bakarım hayata, son kez.
Gidersen; bir istasyonda kalakalırım öylece…
Boş vagonları saymakla geçer saatler.
Gidersen; avuçlarıma kan dolar ellerinin sıcaklığından yoksunken…
Fırtınalara teslim olur kapanmayan gözlerim.
Gidersen; bir pencerenin ardındaki çocuk kadar sessiz kalır çığlıklarım…
Çamurlara bata çıka geçerim sokaklarından.
Gidersen; cama yansıyan siluetinden başka neyim kalır ki?
Bir sokak lambasının altında oturan bedenimden başka kimim kalır?
Gidersen; kan damlar yüreğimden, kan damlar gözlerimden…
Sigaram yarım kalır bitkinliğimden.
“Kal” diyebilmeyi ne çok isterdim, bir bilsen!