Borges, Bécquer’i “İspanya’nın tek gerçek romantiği” sayar. O, gündeliğin içindeki olağanüstüyü
sezdirir; sözcüklerle değil, fısıltıyla. İspanyol romantizminin en zarif anlatıcılarından biri olan Gustavo Adolfo Bécquer, sözlü kültürden devşirdiği masalları modernist perspektifle yeniden okuyarak, gündelik ile olağanüstü arasındaki sınırı silikleştirir; doğa, aşk, ölüm ve inanç temalarını şiirsel bir derinlikle işlediği gibi, zihinlerde
birbirinin zıttı gibi konumlanan gerçek ile hayalin esasen aynı şeyler olduğunu ispatlamak için destansı bir uğraşa soyunur. Bécquer’in estetik dünyası, yalnızca romantik geleneğin bir yansıması değil, aynı zamanda Latin Amerika’da 20. yüzyılda gelişen büyülü gerçekçilik akımının da öncülüdür. Öykülerindeki anlatım tekniği, doğaüstünün sıradan bir gerçeklik olarak keşfi Borges, García Márquez, Juan Rulfo ve Julio Cortázar gibi yazarlar üzerinde kalıcı bir etki bırakmıştır. Márquez onun metinlerindeki puslu gerçeklik duygusunu “rüya ile tarih arasında kurulan geçiş kapısı”na benzetmiştir. Efsaneler, yalnızca geçmişe ait mistik anlatılar değil; aynı zamanda insanı tutkuları, korkuları ve vicdanıyla yüzleşmeye davet eden zamansız metinlerdir.