Annemin bilmediği bir gerçekliğe adım atıp, bilmediği bir gerçekliğe doğru yürüyen trajikomik yolculuğunu izlemek, bende diğer pek çok insanda olduğu gibi gülünç ya da hüzünlü bir duygu uyandırmıyor. Hissedebildiğim tek duygu *çaresizlik* ve bu çaresizliği birilerine anlatma çabası.

Şu an sesini bir makineden duyduğum kalp atışları bile, eli kolu bağlı insanlığın durumunu anlatmak için çırpınıyor.

Anlatmak…

Dinleyen birinin olup olmadığını umursamadan, anlatmak…