Hayatın bazı kesitlerinden derlenen bu hikayelerde, yalnızlığın renkleri değişik tonlardadır.

Kimisinde kapkara bulutlu bir akşamüstü iken, kimisinde ise henüz o yoğunluk aşamasına gelmemiş beyaz bulutlarla kaplı mavi bir gökyüzüdür.

Bu yalnızlığın farkında olan güçlü kişilikler çareyi kaçmakta ararlar. Kimisi ana kucağı kadar sıcak olan doğaya, kimisi de insanlara sığınır. Fakat henüz hayatının baharında olan taze açmış çiçekler ise bunun farkına bile varamazlar.

Kendilerini ansızın kavrayan ayazı yiyince solarlar, kururlar ve rüzgarda savrulup giderler.