- Niye kalktın ki? Henüz çok erken, yat kızım.

- Tavuğu görmek istiyorum.

- Tavuk değil Zülfü’nün çalar saatiymiş.

- Her sabah böyle ötecek mi?

- Ne yapsın yavrum? Uyuyup kalmasın diye... İşe gidiyor...

- Artık bizimle mi yaşayacak?

- Kendisine bir ev ayarlayıncaya kadar...

Kapı hiç bilinmedik bir şekilde çaldı. Babam mıydı acaba? Hayır, o böyle çalmaz... Herkesin kendine has bir temposu vardı.

Kapıdaki bilinmedik tempolu, bekçi üniformalı yaşlı adam:

- Zülfü burada mı oturuyor?

Dayım, densiz bekçinin uzattığı kutuyu açtı. İçinde Zülfü’nün en son evden çıkarken giyindiği kıyafetleri ve ayakkabıları vardı. Ben en çok da o kutunun içinde onun hayallerini gördüm.