Sabah ezanları okunuyordu evinizin karşısındaki parka vardığımda. Şiir bitmiş, ben yorulmamıştım. Mutlu ve mahcuptum. Gençtim ve yürekliydim. Sokaklar ve şehir karanlıkken, gönlümün bütün ışıkları yanıyordu. Tıpkı bir ateşi sönmesin diye bekler gibi seni bekliyor, sana doğru yürüyor, sana kokulardan, nergis kokusunu seçiyordum.  Hatırlamıştım, bugün ilk cemre düşecekti. Senin bir adında cemre olmuştu. Adın çoktu, adını kendime saklıyor, adını duama koyuyordum.