"Can sıkıntısı, zekânın tatminsizliğidir."

Arthur Schopenhauer
Can sıkıntınız size bir şey anlatmaya çalışıyor, kulak vermeyi bir düşünün.

Can sıkıntısından ne pahasına olursa olsun kaçarız. Sıkılmak bizi huzursuz ve tedirgin hissettirir. Zaman akmaz, durgun ve renksiz bir göle dönüşür adeta. Yapacak bir şeyler bulma umuduyla telefonla oynar, ayakkabı bağcıklarını yeniden bağlar, duvardaki fayansları filan sayarız. Ne var ki bir şeylerle oyalanıp geçici süreliğine sıkılmaktan kurtulsak bile o boşluk duygusu geri gelip yakalar bizi.

Peki can sıkıntısını hemen kovalamak yerine onu dinlesek nasıl olurdu?

İşte bu sorunun peşine düşen Harvard Üniversitesi’nden psikologlar James Danckert ve John Eastwood bu kitapta can sıkıntısının bir düşman değil, potansiyelimizi açığa çıkarmak için bir çağrı olduğunu savunuyorlar: Sıkılan zihnimizin bize anlatmaya çalıştığı şeyi durup dinlemeye başladığımızda, hayatla daha anlamlı ve sahici bağlar kurmaya başlıyoruz, çünkü değişmemiz gerektiğini anlıyoruz.

“Can sıkıntısı bizi hayata katılmaya, harekete geçmeye çağıran bir sinyaldir. Bizi daha anlamlı ve tatminkâr eylemlerde bulunmaya iter. Nihayetinde çok önemli bir soru sordurur insana: Acaba ne yapsam?”