Arap edebiyatının yazılı geleneğe geçişinden önceki evresinde, şiirsel ifade biçimleri, çölde yankılanan mısralar aracılığıyla toplumsal bellekte yer bulmuştur. Sözlü kültürün egemen olduğu Câhiliye Arap toplumunda şiir, hem kabile kimliğini yaşatan bir aktarı aracı hem de sosyal yapının tenkidine imkân tanıyan edebî bir platform işlevi görmüştür. Bu eser, mevcut şiirsel veriler ışığında İslâm öncesi Arap toplumunda nesilden nesile aktarılan geleneklerin ne tür eleştirilere konu edildiğini sistemli bir biçimde incelemektedir. Hamâsetten hicve, fahrdan mersiyeye kadar uzanan tematik çeşitlilik içerisinde, şairlerin toplumsal çözülmeye dair sesleri takip edilerek mısralardaki retorik ustalık, tarihsel bağlam ve eleştirel söylemle birlikte değerlendirilmektedir. Şiir ile tarih arasında köprü kuran bu inceleme, Câhiliye toplumunun inanç, gelenek ve değerler dünyasını arka planıyla birlikte ele almakta; Arap edebiyatının erken dönemine dair yeni soruların kapısını aralamaktadır. Bilimsel yöntemle edebî sezgiyi harmanlayan bu kitap, şiirin güçlü estetik potansiyelini kullanarak dönemin eleştirel yankılarını çağdaş okuyucuya aktarmaktadır.