"Çırılçıplak koşuyor bulanık suların içinde, üzerinde dönen yırtıcı kara kuşlar. Köstebek yuvası gibi kabarık çamur öbeklerinden kıllı yılanlar çıkıyor, ayaklarından yakalamaya çalışıyorlar onu. Gittikçe çoğalıyor yılanlar, kuşlar kocaman pençeleriyle etini koparmak ister gibi üstüne dalıyor. Tepedeki ormana bir ulaşsa... İyice sıklaştı nefesi, ter içinde kaldı, kalbi deli gibi atıyor. Yaklaştıkça tuhaflaşıyor ağaçlar, gövdelerinde kötü bakan gözler, sakallı, korkunç yüzler beliriyor, onu bekler gibi açıyor ağzını biri. Öyle hızlandı ki duramıyor, yutuyor onu ağız, salyalar her yerine bulaşıyor. Çığlıkla açıyor gözlerini, kendi sesine uyanıyor, bulaşan şeyleri temizler gibi çırpınıyor." Nesrin Erek, insan ilişkilerinin kırılgan dokusunu, kayıpların ağırlığını, direnmenin ve yeniden başlama cesaretinin izini sürüyor. Doğanın döngüsüne, bir çocuğun sessizliğine, kadının suskun çığlığına kulak verdiriyor. Her satırda, hayatın gölgede kalmış yönlerini aydınlatan bir anlatım var.