Ebedî Tekrar Dönüş’ün haşyet uyandırıcı büyük gölgesi altında samsaranın çarkından çıkmaya çabalamak yerine yaşamı bütün yönleriyle kucaklayıp tasdikleyen Dionysosçu peygamber Zerdüşt, bu dünyaya sadakatin kararlı ve şen sesiyle, Gottfried Benn’in “Goethe sonrası dönemin geniş kapsamlı devi” olarak nitelediği Friedrich Nietzsche’nin ağzından vaaz eder.

Filozof-şairin kendi ifadesiyle Alman lisanının “güç, yumuşaklık ve ahenk”ini birbirine yaklaştıran bu musikili alkyonik nesrinin ilk bölümü, müellifine Tigullio Körfezi’nin kıyılarında yürüyüş yaparken ilham edilmiş ve eser boyunca zihnine hücum eden belirsiz kaynak, bir kutsal kitap tınısını koruyarak Tanrı’yı gökyüzünden bir süngerle silecek Zerdüşt’e, Üstüninsan’ın müjdesini terennüm ettirmiştir.

İlk üç bölümü 1883-1884’te, son bölümü 1885’te yayımlanan eser, sanat ve felsefenin kaynaştığı zirvelerin hâlâ en görkemli meyvelerinden olmayı sürdürüyor. Belki de o yazılmış bir kitap değil, “müzik olarak kabul edilmelidir.”