İçimdeki benle konuşuyorum sürekli. Bana beni kendisinden daha iyi kimsenin anlayamayacağını söyleyip duruyor. Oysaki benim, bugün içinde bulunduğum durumun sebebi tam da kendisi. Ve anlamadığım, içimde var olan benle; eğer o bensem ve ben de oysam yani biz aynı bizsek ve birimiz olmadan diğerimiz eksikse ya da ne bileyim o benim iç sesim ben de onun yankılanan dış sesiysem
nasıl oluyor da aynı bedene mahkûmken farklı iki insan gibi yaşayabiliyoruz?

Nasıl oluyor da birbirine kenetlenmiş biri ruhum diğeri bedenim birbirlerine yabancılaşıyor? Gerçekten anlayamıyorum. Nasıl oluyor bu? Nasıl oluyor da bedenim buradayken, tutsakken; ruhum özgürmüş gibi istediği yere gidebiliyor? Bilmiyorum, ama bildiğim bir şey varsa o da insan bazen kendisini bile anlamakta zorlanıyor. Peki, ama insan daha kendisini bile anlayamıyorken, nasıl oluyor da ondan başka bir insanı anlamasını bekleyebiliyoruz? Sanırım bunları anlamaya çalışırken bir meczuba dönüşmüştüm.