Ölümcül bir yara almış olsa da adam, gergin, bütün insanlar aynı anda onun yüzüne bakarken, bir anda merakla ona yaklaşmış fakat sonra utanmış ve kafası karışmış şekilde yüzlerini geri çevirmişlerken, bunların hepsini soğukkanlılıkla karşıladı. Sadece yanımızdan sendeleyerek geçip gidecek kadar gücü kalmıştı, kimseye bakmamış ve okuma odasının ışığını kapatarak geçip gitmişti. Hantal, koca vücudunun ağır bir şekilde koltuğa çöktüğünü duyduk, sonra vahşi, hayvansı bir ağlama duyuldu, bu daha önce hiç ağlamamış bir adamın ağlamasıydı. O saf acının hepimizin üstünde, felç edici bir etkisi olmuştu. Ne bir garson ne de kalabalığa meraktan katılmış bir misafir gülümsedi, ne de taziye cümleleri kurdu. Sessizce, birer birer odalarımıza çekildik, bu arada insanlığın üzgün olmasının örneği olan adam, karanlığın içinde titreyerek, ağlayarak, mırıldanarak, fısıldayarak ve iç çekerek kendini uykuya bıraktı.