Usulca yürüyordum deniz kenarında. Aylardan mayıs. Akşam üzeri. Hafif rüzgâr esiyor; üşütmeden... Üzerimde yazılı taytım ve güneş gözlüklerim. Sanırım akşam güneşini kapatacak tek şeydi çerçeveler.

Veya güneşten ziyade insanların; gözlerimin çöküşünü görmesini istemiyordum. Hatırlamıyorum... Yahut yine emin değildim. Sonra yine her zamanki gibi oturdum bir bankın üzerine, etraftaki onlarca sesi duymuyorum. Cümleler buğulanıyor. Ve ben yine aptalca düşünüyorum...