Öykülerin bize yaptığı şey bilinçaltımızda karanlıklara gömdüklerimizi harekete geçirmek ve kendimize dışarıdan bakmayı sağlamaktır. Yeni bir görme biçimi üretmektir. Bu yeni görme biçimiyle kurgusal olanla gerçek olan birbirine işler. Bu yolla alıştıklarımızın bazen tuzağımız olduğunu görebiliriz.

Mutluluğu bulmak için tüketmemiz gerektiğine dair bir algı üretilen bu dönemde öznelikten nesneliğe yol alıyoruz. Üstelik sevdiklerimizi de tüketiyoruz. Tükettikçe tükeniyoruz. Derinleşemiyoruz. Biz de okulumuzdaki arkadaşlarımızla azaldıkça çoğalmayı övelim dedik. Sıradan ve gündelik olanın hazzını arayalım, anlatalım, dedik. Okudukça çoğalalım, diye.