Hayat, yazdıklarınla aynı olmaz yine de, biliyorum. Bilmemenin pusları her şeyi olduğundan güzel yapar. Belki de eşsiz bir deneyim yaşamıştı. Kendi büyüklüğünde boğulan. İp kopmuş. Dolambaçta dağılmıştı kareler. Zaman geçmişti fakat şeyler durmuştu öylece. Şüphe, zırhlarından soyunan billur bir inanç olmuştu. Ne büyük saadetti, boşa düşürmek hafızanın keskin ataklarını! Zihni geçmişe istediği an ve istediği yoldan gidiyor olmalıydı. Gidip de istediği şekilde değiştiriyordu onu; anlatarak, dokunarak ve yeniden yoğurarak. Aşkla inanç, aklın yolunu izlemezdi çünkü. Gerçekliğe ancak onu değiştirerek katlanabiliyordu.