Kıyamet, her şeyin birdenbire değişmesi değil, aynı olanın sürüp gitmesidir. Metaforla konuşursak: İsrâfil sûra “Hâlâ mı?” dercesine durmaksızın üflemektedir; ne zaman ki iyiye, güzele ve doğruya yönelik bir değişim başlar, o da ancak o zaman susar. İtaatin memurları, düzenin atanmışları, rıza imalatçıları sürü güttüklerini sansalar da aslında kendileri güdülendir. Ruhsal güdüklüklerini rant, unvan ve mülkle doldurup buna “var olmak” derler. Oysa şarkıyı, kahkahayı, sanatı, yaratmanın neşesini tanımazlar. A. Onur Aktaş’ın bu denemeleri, ezberlenmiş doğrulara ve kalıplara karşı bir itirazdır. Nietzsche ve Schopenhauer’dan, yürüyen bir anneye, müzikten dile uzanan bir serüven... Bu kitap, felsefi olduğu kadar insani bir arayıştır: sorgulayan, şefkat duyan ve kendi yolunu seçen bir yaşama doğru.