Çocuğun kısa boyu mu, deşifre edilmesi gereken özgül dili mi, yoksa sosyal gelişimi mi tamamlamamış olması mıdır, erişkini "çocuk konuşulanları anlamaz" diye düşünmeye iten? Yetişkin, çocuğu söz sahibi bir özne olarak düşünmez. Ona kendi prizmasının saptırıcı bakışıyla yaklaşır. Onu tutkulu narsisizminin bir nesnesi haline getirir. Ya da kendi dünya görüşü ve önyargılarından hareket ederek ona bir yer verir. Çocukluğu tasarımla biçimi de içinde yaşadığı tarihsel ortama bağlıdır. Böylelikle çocukluğa ilişkin tartışmaların da geri perdesini oluştururlar. Bu tartışmalar şöyle bir sorunun etrafında odaklanırlar: çocuklarla, erişkinlerde olduğu gibi psikanaliz yapılabilir mi?