Dün. Evet dün akşamüzeri, ta “payitaht” diye anıldığı senelerde geldiğim bu güzel şehirdeki
son evimde, yüz otuz yaşıma girmeme bir ay kalmışken, az daha kırılıyordum. Evin kızlarından Ayşe, beni göğsüne bastırıp “şu tabağın dili olsa da anlatsa” dediğinde, vallahi oracıkta orta yerimden çat diye çatlayacaktım. Yok ama kabahat bende! Neden sustuysam bunca zaman?Yaylaya gel Ağrı dağı.