“Annem… yalnızca sen varsın.” ile başlamak istiyorum.

Anne, bugün duygusal olarak seni konuşacağım.

Anne benim kimsem yok senden başka. Sen benim tek arkadaşımsın. Biliyorsun; bir tane, sadece bir tane arkadaşım vardı, o da beni bırakıp gitti. Sana anlatmak zorundaydım çünkü kimsem yok. Ama annem olduğun için kızdığın noktalar vardı. Anne… sana anlatmak zorundaydım, özür dilerim anne, özür dilerim.

Bazen susmak gerekirmiş. Burada da diyorum, en güzel cevaptır bir de üstelik, bazen. Öğrendiğim şey: Bazen bir şeylerin ters gittiğini anladığında bağlantıyı kes. Onlar ile bağlantın ne? KES. Hisler asla yanılmaz. Bir yerde mutsuzsan bunu bir sebebi var, uzaklaş oradan. Ah! Aldatışlarla geçer mevsimler, genç ölümlerle geçer mevsimler. Her şey o kadar üst üste geldi ki...