Oysa günümüz çocukları oynayamıyor ki… Kapalı kapılar ardında, beton duvarlar içinde büyüyorlar. Onlara “Apartman Çocuğu” diyoruz, sokak çocuğu demesinler diye… Bir zamanlar sokaklarda özgürdük. Çamura bulanan ellerimizle top oynar, akşama kadar koşturur, ter içinde kalırdık. Eve girmek, ancak açlık hatırlatınca aklımıza gelirdi. Yemeğimizi hızla yer, şimdi cüzzamlı muamelesi gören sokaklara yeniden koşardık. Peki ya şimdi? Çocuklar, sokak oyunlarının neşesini, dizleri kanayan bir çocuğun gülümsemesini tanıyor mu? Yoksa onlardan çaldığımız çocukluğu, görmezden mi geliyoruz?