Yüzünüzün bu denli somurtmasının nedeni olarak sizin dışınızdakileri suçlu gösteriyorsunuz! Duraksadı. Kafasından geçenlere bir anlam vermeye çalışıyordu. Siz kimsiniz? Sesiniz derinlerden geliyor. Anlamak için sesinize odaklanmak gerekiyor. Kim olduğunuzu sorgulamak İrina, size vakit ve enerji kaybettirir. Yeniden duraksadı. Elbette suçlular dışarıda hazır bekleyecekler. Tuzaklar kurmak için, mutsuz etmek için. Düşündü, hafifçe yutkundu. Şiddetle yoğuruldum ben. Ruhumun içi Dimitri’nin artıklarıyla dolu. Bir mahkeme kurulacaksa, benim hâkim koltuğunda oturmam gerekir. Müebbet vereceğim çok katil var. Birçoklarına da idam hükmü gerekiyor. Şehir böylece pisliklerden temizlenmiş olur. Yüzüm gülmüyor evet, ama bir gün güleceğine dair hayatımı ortaya
koyarım; ruhumun içindeki pisliklerin suçlusu ben değilim!

O sese dikkat etmeyeceksin. O ses seni yanıltır. Bazen yüceltir. Bazen de yerden yere vurur. Genellikle seni yücelten ses, şu an senden parça koparmaya çalışıyor. Odaklan kızım İrina. Nerede yanlış yaptın. Belki de düşünmemem gerekenleri düşündüm. Düşünce suçu işlemiş olabilirsin. Kendi kendinle çelişiyorsun. İnsanın düşünce uzayı boşluk değil, kurnazca döşenmiş mayın tarlası gibidir. Kimilerinin mayınları çok sık aralıklarla döşenirken, kimilerininki de seyrek döşenmiştir. Seninki kızım İrina, seninki seyrekten de seyrek döşenmiş. O seyrek mayınlardan birine bastın kızım sen! Hani bazen iç dünyan öyle boğulur, öyle bunalır gibi hisseder ki, nefes almak bile insana acı verir. İşte öyle bir his bu kızım İrina...