Bir ben bir de hikâyem yarım kalmıştı. Boşluk… Kocaman bir boşluk çekiyordu, sürüklüyordu beni karanlığa...
Sıkışmışlığın, çaresizliğin zuhur ettiği bir vakitti sanki, nereye gitsem ne yapsam endişesi sarmıştı. Kavuştuğum duygular elimden kayıp giderken bir an olsun durduramadığım için kendime olan öfkem yine onulmaz bir hâl almıştı. Ah! Baba ve Nila, sizin yeriniz benim kederli kalbimin en güzel yeri, varlığınız en güzel ödül!
Ne görevimin kutsiyeti ne de sevginizden vazgeçmeyeceğim, bir daha yaşa deseler tekrar sizi yaşamayı dileyeceğim...