Zamanı kendi ellerine alıp dünyayı dolaşan bir ruhun, evrende bir zerre olduğunu keşfetmesi… Kendinde O’nu görmesiyle kendinin bir hiç olduğunu, evrendeyse bir bütün olduğunu anlayan bir beden…
Doğayı ve evreni düşlerinde kucaklarken aslına, toprağa dönen kadının hikâyesi…

Anadolu’nun ezgisi, Aleviliğin yankısı, Turna kuşunun kanadında diyar diyar gezerken meşenin palamudunda iki cümleyle yeşerdi: “Gel kendine, gir kendine, er kendine!”