Bir sabah, gözlerimi görmemek için açtım.
Karanlık tüm düşüncemi mahkûm etmişti siyaha.
Yol bitmiş, izim silinmiş, sıfırı tüketmiştim.
Dallarda gezen beyaz çiçeklerin adı değildi artık adım.
Umudum, hayallerim, güzelliğe dair tüm sermayem, sabırla bekleyişlerim...
Döküldü inciler gibi birer birer, tutamadım.
Ama tek bir şeyi kazıyamadılar ruhumdan:
"Sevgi!"
Allah`a, dünyaya, denize…
"İnsana!"
Gözlerimi bu kez görmek için kapadım ve ben beni yine bende buldum.
Göz kapaklarımda kanat çırpan bir kuş ve kanadında kalbime akan keşfedilmemiş gözlerin orman yeşilleri...