Bir kalbin yavaş yavaş sönüşü...
“Hayat, bazen en masumların omuzlarına en ağır yükleri koyar.”
— Saffet Nezihi
Necdet... Mahcup bir tebessümle hayata tutunmaya çalışan, yoksulluğun ve yalnızlığın kıyısında boynu bükük bir genç. Ne talihli doğdu, ne de kudretli eller uzandı ona. Kalabalıklar arasında silikleşen varlığıyla Necdet’in tek sermayesi: bir parça onur, bir parça sevda, bir parça hayal...
Saffet Nezihi’nin kaleminden fışkıran hissî ve içli bir İstanbul manzarası bu. Dar sokakların, yoksul evlerin, kırık dökük kalplerin romanı. Zavallı Necdet, yalnızca bir gencin çilesini değil; aynı zamanda bir devrin, bir sınıfın, bir ruh hâlinin aynasıdır.
Aşkı da yaşadı Necdet, zilleti de. Gözü yaşlı bir annenin dualarında, unutulmuş bir dostun vedasında, yarım kalan bir mektubun satırlarında gizlidir onun hikâyesi.
Zavallı Necdet, eski İstanbul’un hüzün kokulu sabahlarında geçen, içimizi sızlatan bir dramdır. Okuyanın kalbinde ince bir sızı, gözünde nemli bir perde bırakır. Ve belki de sadece şunu söyletir: “Zavallı çocuk...”