Bir platonik aşktan özgürlüğe uzanan yolun hikâyesi…
“Her gün kitabım için kendimce sonlar yazıyordum ama hiçbiri tam olarak içime sinmiyordu. Belirlediğim sonlarda baş karakter âşık olduğu erkekle birlikte olamıyordu. Bu yüzden olsa gerek her gün planlar yapmama rağmen bir türlü bilgisayarın başına geçip yazamıyordum kitabın sonunu.     
Bu yüzden şuna karar vermiştim ben de:
Bekleyecektim. Ama içimden bir ses diyordu ki 
`Zambaklar açana kadar beklemem yeterliydi.`
O zaman bir şeyler kesinliğe kavuşacak ve ben rahatlayacakmışım gibi hissediyordum.
Bu yüzden bekleyecektim,
Zambaklar çiçek açana kadar.”