Sessiz bir kütüphane, göz göze gelinen ilk an…

Ve zamanla içe işleyen, derin bir bağ.

Arhan, kendi yüklerinin arasında Maya’nın kırılganlığını sığınak gibi gördü. Maya ise onun varlığında ilk kez nefes aldığını hissetti.

Ama bazı vedalar yüksek sesle yaşanmaz. Bazı boşluklar zamanla büyür.

Fakat yaşanan sessiz bir veda her şeyi değiştirdi. Sanki hiç yaşanmamıştı her şey. Ya da hatırlamaya cesaret edilemeyecek kadar derindi…

Yıllar sonra yeniden karşılaştıklarında, hatırlanan neydi?

Bir bakış mı?
Bir eksiklik mi?

Bazı insanlar unutmaz.
Bazı duygular susar.

Ve bazı aşklar, hatırlanmayı bekler.