Yine de gitmek istiyorum. Toprağa dokunup parmak uçlarımda kalacak o küçük nem, bana ait olanın ne kadar az, bana yüklenenin ne kadar çok olduğunu hatırlatsın istiyorum. Rüzgâr yüzümde yürüsün; yüzümün, başkalarının telaşına ev sahipliği yapan bu şehir maskesinden ibaret olmadığını hatırlayayım. Bir deniz kıyısı, suyun siyahı ile ışığın beyazı arasında sıkışmış o ince çizgide, içimdeki gürültüyü sustursun. Belki o zaman, bugünün kusurlarını yarına taşımadan geceye bırakmayı öğrenebilirim.
Güneş yeniden saklanıyor. Korna sesleri çoğalıyor. Durağa yanaşan başka bir minibüs, başka bir yutkunma ile kapısını açıyor. Ben, bir ağacın gölgesine sığınıp kendimi dinliyor gibi yapıyorum; oysa dinlediğim, şehrin boğuk kalp atışı. Ve anlıyorum: Kaçmak, önce kendinden çekip gitmektir; kendinden gidemeyen, en geniş ormanda bile bir durak köşesinde bekler gibi üşür. O yüzden olduğum yere çakılıp kalmıyorum artık; içimdeki kapıyı yoklayıp yavaşça aralıyorum. “Yaşamak, sabahın darağacında ipi gevşetmeyi öğrenmektir.” Ve yaşama yeniden tutunmaktır.