“...köyler gördüm yakılıp yıkılmış... boştu!.. evler gördüm bir taşına bile dokunulmamış... boştu! (...) köyler gördüm vadilerde, yeşilliklerin içinde, dersin cennetten bir köşe... boştu! köyler gördüm sarp kayalara tutunmuş kartal yuvası... boştu! (...) köyler gördüm, kör oldum... karanlıktı, karanlık...”

Bugün dahi içinde olduğumuz her çıkmazın, her darlığın sebebi 80’ler Türkiyesi ve sonrası, “anlatmakla bitmeyen”, bitmeyecek bu yıllar Hasan Özkılıç’ın kaleminden gürül gürül akıyor Zahit’te. 2013 Orhan Kemal Roman Ödülü’nü alan Zahit, Türkiye’nin yakın geçmişini zorunlu göçle köyden şehre gelen, şehirde tutunamayan bir ailenin; Süsen’in, Nahit’in, Gülcan’ın ve Zahit’in ağzından anlatıyor. Acı çekerek, ağlayarak, kahkahalar atarak, sevişerek, kavga ederek, umutlanarak, zevk alarak, her halin içinde “Hayat!” diye bağırarak yaşamaya davet ediyor bizi Zahit.

Sayılmayız parmak ile
Tükenmeyiz kırmak ile
Taşramızdan sormak ile
Kimse bilmez ahvalimiz