Alnımdaki yara izi bana Ermenilerden haberdar olduğum günü hatırlatır. Oğlunun yanlışlıkla attığı taş alnımı yardığında, eşi *Bunlar bizi yine kesecek*, diye feveran ederken akıl sağlığını kaybetmiş komşumuz Dikran Amca`nın elini ısırıp dizini dövmelerini unutamam. Annemin muhabbet beslediği komşularımızı teskin etmesi zaman almadı ancak pek çok hatıram sisler ardında kalmışken otuz yıl sonra o sahne hala gözlerimin önünde. *Yüzüme Bak*a başlarken Dikran Amca`yla eşi vardı aklımda. Bu roman, Dikran Amca`yla eşine. Yaşıyorlarsa kendileri veya mahdumları, onlar da aramızda değillerse Ermenilerimiz bu romanı gönül borcumu ödeme çabası saysın isterim.