Değiştirebildiğiniz kadar değil, olduğu gibi kabullenerek sevin insanları...

*Biz bittik,* demişsin. Fakat sen bitmenin ne demek olduğunu bilememişsin.

Bitmek değildi bizimkisi, hiç başlayamamaktı. Bitmek için başlamak gerekir biriciğim. Biz hiç başlamadık ki… Sen beni güzel sevmedin.

Sana her adım attığımda beni biraz daha sensizliğe ittin.

Ben seni her şeyim diye sevmiştim.

Meğer senin için koca bir hiçmişim. İnsanlara, *Ben ondan çoktan gittim,* deme; çünkü sen bana hiç gelmedin.

Ben senin varlığını hiçbir zaman hissetmedim.

Fakat bir gün olsun vazgeçeyim de demedim.

Şunu unutma; ben bizden hiç vazgeçmedim, sen beni vazgeçirdin. Ama rahat olsun için çünkü sensiz daha rahat artık benim de içim!

Kabul olacak dua olsan, açılmayacak uğruna ellerim…