Dünyaya geldiğimizde neler yaşayacağımızı bilmeyiz. Derin acılar yaşanmaya başlandığında anlarız ki; dünyada olmak bizim tercihimiz değil.
Her gece ölerek, sabah dirilmeyi öğreniriz.
Herkes bir şekilde sınanıyor bu hayatta…
Kimisi yoksullukla, kimisi sağlıkla, kimisi ailesiyle, kimisi kendiyle ve kimileri de iyi ve kötüyle… Tanımadığımız onca insanlar, acılarla yaşamayı öğreniyor. Çünkü hayat bir sınavdır. Zor zamanlarımızda dik duruşumuz-dur. Seçimlerimizle ya kötü olmak ya da iyi olmaktır. Ama bir şekilde yaşamayı başarmaktır.
Bazıları doğuştan şanslı ve zenginken, bazıları hayata 1-0 yenik başlar. Doğduğu andan itibaren herkesle savaşmak zorundadır. Ve hayat bu insanlara; torpil yapmaz. Mutlu etmez, isteklerine ulaştırmaz. Sanki hayatın ve dünyanın bu insanlarla derdi varmış gibi hep zorlukları çıkarır önlerine… Çocukluklarını yaşatmaz. Olduğu yaştan beş yaş büyük fikirlere ve olgunluğuna sahip olurlar. Çünkü hayat onları güçlü olmak zorunda bırakmıştır. Onlarda derin acılarla ve en karanlık gecelerden, umutlarıyla çıkmayı düşe kalka öğrenmiştir. Hayatla savaşan insanları, hiç kimse yenemez. Ne bir erkeğe boyun eğerler… Nede bir kadına eyvallah ederler… Kimse onları yıkamaz.
Yalnızca sevdikleri kırabilir.
Ve yalnızca kendi zihinlerinin karanlığına yenilirler… Gerçek hayat hikayelerindeki, bu insanlar; Yaşadıkları karanlıklardan çıkmayı başarabilecekler mi?