“Bu keşke her şeyi unutabileceğim ve sıfırdan başlayabilsem, bu insanlık cehenneminden çeker giderdim. Harakleitos’un çağdaşı olarak bu beni farz ediyorum onun düş sularında. Nehirlerin durusuz akışıyla her anı değişerek yaşamak… “Oysa düştüğüm bu insan çöllüğünde her şey dün gibi bu kendini tekrarlayan olaylar. Evet, dejavular görüyorum bu şimdide geçip geldiğim düşlerin tekrarıyla. Niçin var olduğumu bilmediğim gibi o geçip gideceğim yarını nasıl bilebilirim? “Gündüzlerinde hissettiğim şehir, geceler sessiz dinginliklerimi veriyorlar bana. Sınırı, sınıfı yoktur karanlığın. Şeyler ışığın çizgileriyle birbirinden ayrılmıyorlar. Gündüzler sınırlı, sınıflı görünüşlerini anladığımız renkler, tuhaf alegoriler. Işığın içinde aldandıklarımız karanlıklarda sıfırlanıyorlar. En engin düşleri karanlıkların içinde buluyorum. Bütün büyüler, gizemler karanlıklarda sahneleniyorlar. Gecenin hem sesleri hem de sessizliği bir tek bu gecelerde kendim olabiliyorum. Şehrin gündüzlerinde paramparça oluyorum. Yüzümün takındığı rollerden ancak geceleri ufalanabiliyorum. “Görünüşler mi ya da bu görünüşlere verdiğimiz anlamlar mı bizi aldatıyorlar?”