Yeni bir nefes olmuştu ona, elbette lavantalardan bahsetmiyordu. Ne de olsa mekânlar sadece yan karakterdi, esas karakter hayatına dâhil olan kalplerin kendisine sağladığı o huzurlu nefeste saklıydı. Meva bir huzurdu, mutluluğun sesiydi onun için. Meva için ise Rabbi huzurdu, sonsuzdu ve doyumsuz bir serüvenin takipçisiydi. Samet Meva’da, Meva ise Rabbinde arıyordu nefesi. Peki ya Samet esas kaynağa, sonsuz mutluluğa ne zaman vasıtasız erişecekti. Tıpkı Züleyha`nın Yusuf `a olan aşkının zamanla Rabbine olan sevdasına dönüşmesiyle Yusuf’u unutması gibi.. Ne zaman Meva’dan aldığı huzuru Rabbinden alacaktı. Peki ne demişti gökyüzüne, ne demişti yıldızlara? "Ben sadece eserim, bir şaheserin iziyim. Koskoca kâinatta olsa olsa onun tüm kudretinin zerresiyim. Yıldız bana (gökyüzüne) hayran olur da, ben ise Rabbin kudretinde ezilmekteyim."