İlk kez ideolojik kıvılcımlarını hissederken, Rojan’ın gözleri artık sadece evinin dar penceresinden değil, kütüphanenin tozlu raflarından dünyaya bakmaya başlamıştı. Her cümlede, her paragrafta, insanların çektiği acı ve umudun bir araya geldiği bu eserler, ona; “Biz yalnızca kendi acılarımızla değil, tüm ezilenlerin acısıyla birlikte ayağa kalkmalıyız.” mesajını veriyordu.
Kütüphaneden çıkarken, Rojan’ın adımlarında artık daha belirgin bir amaç vardı. Kasabanın dar sokaklarında yürürken, işçilerin yorgun yüzlerini, çocukların umut dolu bakışlarını yeniden görürken, kalbinde bu kitaplardan öğrendiği ideallerle yanıp tutuşan bir isyanın kıvılcımları vardı. Rojan, artık sadece bir çocuk değil, içindeki ideolojik ateşi ve toplumsal adalete olan inancıyla, kendi devrimci yolculuğunun ilk adımlarını atmaya hazırdı.