Karanlık aydınlığı yutuyor, aydınlık karanlığı dağıtıyordu
bu çöl yakıcılığının bulanıklığında! Aşk birbirine bulanan
bu ikiliğin kavgasını ayırmaya çalışmaktan başka ne olabilirdi?

Aşk; geceyi sabaha, kışı yaza, mezarlıkları hayallere taşırabilir,
denizi çoktan aşılmış bir ufkun ötesine sürükleyebilir,
yanı başımızdaki sessizliği yaprakların hışırtısı ile yok edebilir,
dışımızdaki durgunluğu bir dağın yamacındaki çatlakların içinde
yutabilir, bilmediğimiz yolların kayboluş korkumuzu aşmamıza
yaradığını hepimize gösterebilirdi.

Aşk, bir kayboluş biçimiydi!